Danielle Pender: In het verleden sprak je over hoe je, op jonge leeftijd, met je handen wilde werken. Wat was er zo bijzonder aan het gevoel en het proces dat jou is bijgebleven?
Sophie Dries: Grappig om te vertellen. Ik was eigenlijk nooit van plan om architecte te worden! Als kind was ik helemaal in de ban van scheikunde en archeologie. Het was helemaal niet vanzelfsprekend dat ik uiteindelijk als ontwerper aan de slag zou gaan, maar terugkijkend is het wel duidelijk dat die interesses van toen nog steeds van invloed zijn op mijn werk. Als ik in de werkplaats aan het werk ben met glas of keramiek, lijkt dat heel erg op scheikunde; materialen mengen, verhitten en zien hoe ze transformeren. En mijn liefde voor archeologie sluit aan op mijn obsessie voor pure organische vormen.Als ik nu naar Murano ga en zie hoe gesmolten glas van consistentie verandert door het te verhitten en door andere processen, voelt dat voor mij nog steeds als iets magisch. Dat ligt aan mijn werk ten grondslag: experimenteren, materialen onverwachte richtingen op duwen en nieuwe texturen en combinaties ontdekken. Ik werk graag met materialen die niet noodzakelijk bij elkaar horen.
Ik vind het fantastisch om jou te horen praten over experimenteren en hoe dit jouw ontwerpproces een bepaalde richting op stuurt in plaats van dat je begint met een eindproduct in gedachten.
Het begint altijd met een bezoek aan de werkplaats. Ik observeer het vakmanschap en laat me door nieuwsgierigheid leiden. Ik stel mezelf de vraag: “Wat gebeurt er als ik dit doe?” We beginnen met proefstukken, met het schetsen van ideeën en pas daarna modelleren we de uiteindelijke functie of vorm. Het is een zeer organisch proces.
Met wie heb je onlangs nog gewerkt?
Ik heb samengewerkt met glasmakers in Murano, waarbij we geëxperimenteerd hebben met het toevoegen van mineralen in het glas. Ik ben volledig geobsedeerd door mineralen. Dat vindt zijn oorsprong in archeologie en geologie. Het zijn natuurlijke wonderen, eindeloos fascinerend. Op dit moment ben ik ook aan het experimenten met metalen. Onlangs heb ik een reeks spiegels gelanceerd in New York. Ze zijn gemaakt van gepolijst rvs gecombineerd met brons laswerk voor het frame. Ik ben nogal in de ban om de littekens, of wat eigenlijk verborgen moet blijven of verwijderd moet worden juist te tonen als iets moois.
Het is werkelijk verfrissend dat jij imperfectie en het onverwachte omarmt.
Ja, naar mijn mening zijn perfecte objecten niet altijd per definitie de mooiste. Met name op het gebied van design, waarbij zoveel massaproductie is, verlangen mensen naar uniciteit: items die iets mysterieus hebben en de signatuur dragen van de persoon die ze gemaakt heeft. Tijdens het creëren van woonprojecten licht ik mijn cliënten graag voor over waarom imperfectie zo belangrijk is. Iets dat met de hand gemaakt is, heeft een ziel: het ziet er niet uit alsof het er door een computer is uitgeperst.